“Doğanın Sesi, Şehrin Gürültüsünü Susturur mu?”

Sabahın köründe uyanan alarm sesiyle başlıyor şehir hayatı. Trafiğe yenilmemek için yarı uykulu bir telaşla hazırlanıyor insanlar. Betonların arasından gökyüzünü görmek artık lüks sayılıyor. Hava temizse şaşırıyoruz, sessizlik varsa huzursuz oluyoruz. Çünkü doğadan uzaklaştıkça, doğallıktan da uzaklaştık.

Bir zamanlar doğa bizim evimizdi. Şimdi haftada bir “temiz hava” almak için gittiğimiz, bolca fotoğraf çekip sonra hızlıca şehre döndüğümüz bir dekor sadece. Oysa doğa, bir kaçış noktası değil; ait olduğumuz yer. Bunu anlamamız için galiba biraz tükenmemiz gerekti.

Modern hayatın konforu, aslında oldukça yorgun. Klima varsa pencere açmıyoruz, market varsa bahçeye ihtiyaç duymuyoruz. Ama sonra ne oluyor? Balkonda iki fesleğen büyütmeye çalışırken gözlerimiz doluyor. Kimi zaman bir köy evinin önünden geçerken içimizden bir şey kıpırdıyor. İşte o şeyin adı: özlem.

Doğaya dönmek, sadece şehirden kaçmak değil aslında. Kendimize dönmek. Göz teması kuramadığımız insanlardan, dijital bildirimlerden, her şeyin hızla tüketildiği bir hayat tarzından bir adım geri çekilmek. Sessizlikle barışmak, yavaşlamak ve nihayetinde nefes almak.

Tabii bu “doğaya dönüş” meselesi romantize edilmeye de çok müsait. Instagram’da taş fırında ekmek yapanların paylaştığı videolar, filtrelenmiş gün batımı manzaraları, bolca lavanta tarlası… Gerçek doğa, filtreye ihtiyaç duymaz. Toprak kirletir, rüzgar üşütür, yağmur ıslatır. Ama insanı iyileştirir.

Şehirden kaçmak, her zaman mümkün değil. Ama belki de mesele, şehirde doğallığı yaşamak. Balkonda bir saksı, haftada bir yürüyüş, sabah kahvesini kuş sesleriyle içmek. Küçük ama gerçek bağlar kurmak toprağa, gökyüzüne, kendimize…

Çünkü doğa, sadece bir yere gitmek değil. Bir hâl, bir duruş, bir özlemdir. Ve bu özlem büyüdükçe, bir gün cesaretimiz de büyür. Belki o zaman gerçekten yola çıkarız. Ve durduğumuzda anlarız: Aslında hep oraya aittik.